geo ! pomocy !

Proponuję iść do biblioteki - najlepiej takiej większej. Powinno coś być Wink

Albo księgarnia jak wolisz - tam powinny być jakieś przewodniki czy coś, zwłaszcza w księgarniach tematycznych. Tylko będziesz musiała wydać trochę kasy na książkę/i, a nie jestem pewna, czy o to Ci chodzi :p Albo ukryj się gdzieś za regałem i przepisuj xD

Post został pochwalony 0 razy

gdybym miała gdzieś blisko księgarnie to bym poszła....a bibliotek to ja mam tu blisko ale wątpię ze tam takie rzeczy beda...

Post został pochwalony 0 razy

Pełzakowica
Inaczej ameboza, to pasożytnicza choroba inwazyjna przewodu pokarmowego wywoływana przez Entamoeba histolytica, czyli pierwotniaka z rodziny Entamoebidae. Ameboza może przebiegać pod różnymi postaciami: bezobjawowo, jako zakażenie z różnymi objawami klinicznymi o różnym nasileniu (od biegunki do dyzenterii), jako postać przewlekła z okresami remisji i zaostrzeń naprzemiennie, jako postać pozajelitowa z tworzeniem ropni. Postać bezobjawowa polega na przewlekłym wydalaniu cyst z kałem, bez żadnych objawów zakażenia . Ostra pełzakowica jelitowa czyli czerwonka amebowa objawia się kolką, bólami brzucha, biegunką ze śluzem i krwią, mdłościami, wzdęciami i podwyższoną temperaturą ciała. Przewlekła pełzakowica jelitowa jest podobna do choroby zapalnej jelit, objawia się okresową biegunką z krwią i śluzem, nadwrażliwością jelit, utratą wagi, anemią i stanami podgorączkowymi. Amoeboma czyli ziarniniaki w kątnicy lub pełzakowy guz okrężnicy powstają w wyniku przewlekłego pełzakowego zapalenia błony śluzowej. Powodują niedrożność kątnicy. W diagnozie można je pomyliś z rakiem kątnicy. Ropień pełzakowy to ropień przerzutowy z jelita grubego, który najczęściej tworzy się w wątrobie i może się pojawić, mimo że wcześniej nie było żadnych objawów jelitowych (może pojawić się też w opłucnej, osierdziu, w uszkodzonej skórze brzucha lub krocza). Objawia sie bólem, uciskiem, gorączką, dreszczami, osłabieniem i spadkiem wagi ciała.

Rozpoznanie:
Badanie kału na obecność żywych lub martwych pasożytów, badanie wycinków z błony śluzowej jelita na obecność cyst lub występowanie charakterystycznych owrzodzeń. Chorzy po rozpoznaniu pełzakowicy powinni zostać odizolowani. Pełzak okrężnicy jest powszechny w strefach tropikalnych i subtropikalnych, a w Polsce występuje u ok. 2% populacji, szczególnie u ludzi, którzy te strefy w przeszłości odwiedzili lub mieli kontakt z ludźmi tam przebywającymi - najwięcej przypadków czerwonki pełzakowatej występuje wśród mieszkańców miast portowych i wybrzeża

Leczenie:
Prowadzone wyłącznie przez lekarza. Leki są dość toksyczne. Pełzakowica nie leczona może spowodować nawet zgon z powodu toksycznego uszkodzenia układu krążenia i innych narządów, z powodu licznych przewlekłych ropni śródnarządowych, z powodu odwodnienia lub obfitych krwotoków. Podaje się chlorochiny, emetyny, hydroksychinoliny, metronidazol, tynidazol, paromomycynę oraz inne leki przeciw pierwotniakom.

Zapobieganie pełzakowicy:
prawidłowa higiena osobista, odpowiedni stan sanitarny wody, tzn. ochrona wody przed kontaktem z odchodami (np. z szambem), gotowanie wody pitnej, ochrona środków spożywczych przed owadami przenoszącymi pasożyty i jego cysty (muchy, osy).

Leiszmanioza
Leiszmanioza, której poszczególne postacie znane są pod nazwą kala-azar i biały trąd, jest groźną chorobą tropikalną, rozprzestrzenioną w 88 państwach całego świata i dotyczącą około 16 milionów ludzi. W niektórych krajach podzwrotnikowych leiszmanioza jest tak rozpowszechniona, że mieszkańcy uważają ją za typową chorobę wieku dziecięcego, taką jak u nas odra czy różyczka. Jest to choroba pasożytnicza przenoszona przez moskity z rodzaju Phlebotomus. Ten 3 - milimetrowy owad jedynie przenosi różne gatunki leiszmanii (pierwotniaków), nazywamy go więc jej wektorem (przenosicielem). Przy ukłuciu zarażonych zwierząt bądź ludzi owad pobiera pasożyta razem z zassaną krwią. Potem, o zmierzchu czy w nocy wyrusza na poszukiwanie kolejnej ofiary, będącej dostarczycielem niezwykle cennego dla niego białka, które będzie później niezbędne przy produkcji jaj moskita. Przy ukłuciu razem ze śliną owada zostaje wprowadzony do naczyń krwionośnych pasożyt. W ten sposób cały cykl się zamyka. Obok człowieka leiszmanią zarażone są również zwierzęta dzikie i domowe, np. psy. Stanowią one tzw. rezerwuar pasożytów. Istnieje wiele gatunków niebezpiecznej leiszmanii. Trzy z nich (L. donovani, L. infantum, L. chagasi) wywołują najbardziej groźną formę choroby - leiszmaniozę trzewną, zwaną również w sanskrycie kala-azar. Inne gatunki są przyczyną postaci skórnej bądź skórno-śluzówkowej.

Objawy i rozpoznanie:

Dużym zagrożeniem jest też fakt, że leiszmanioza rozwija się stopniowo i mija nierzadko wiele miesięcy, zanim zostanie rozpoznana. Zwykle na początku pojawia się gorączka, pocenie się, osłabienie, utrata wagi ciała. Później występują obrzęki, wodobrzusze (obecność płynu w jamie otrzewnej), krwawienia z nosa i dziąseł. Śledziona jest bardzo mocno powiększona, a szpik ma kłopoty z wystarczającą produkcją czerwonych i białych krwinek. Często dołączają się też wtórne zakażenia, np. gruźlica, będące bezpośrednią przyczyną zgonu nie leczonego chorego na kala-azar. Znowu wypada przytoczyć analogię z AIDS, zakażeni wirusem HIV zwykle nie umierają z powodu tej jednej infekcji, zazwyczaj dołączają się inne choroby, wśród których gruźlica należy do ważniejszych. Do niedawna pasożyta można było stwierdzić jedynie w materiale (próbce tkanki) pobranym ze śledziony lub szpiku i zbadanym pod mikroskopem. Teraz Światowa Organizacja Zdrowia rozprowadza w niektórych ubogich krajach tzw. test bezpośredniej aglutynacji, zwany DAT (z języka angielskiego). Dzięki niemu rozpoznanie leiszmaniozy jest tańsze, szybsze i obejmuje większą ilość chorych. Postać skórną być może łatwiej rozpoznać, ale nie oznacza to, że jest łagodniejsza. Brzydkie, długo niegojące się owrzodzenia pozostawiają często szpecące blizny na twarzy lub kończynach. Takie zmiany powstają w kilka miesięcy lub tygodni po ukłuciu moskita. (Kiedyś spotykało się je u polskich kierowców ciężarówek wyjeżdżających na Bliski Wschód). Jedną z najbardziej przerażających odmian leiszmaniozy jest postać skórno-śluzówkowa. Uszkodzenia tkanek miękkich, chrząstek i kości nosa, podniebienia twardego oraz krtani sprawiają bardzo przygnębiający widok. Wygląd chorych jest nierzadko przyczyną wykluczenia ich z lokalnych społeczności przez współmieszkańców.
Badanie DAT jest już mniej przydane w rozpoznawaniu tej formy leiszmaniozy. W tym celu należy pobrać próbkę tkanki z brzegów owrzodzenia.

Żółta febra
Choroba zakaźna o ostrym przebiegu, kończąca się często śmiercią.
Wyróżnia się dwie postacie choroby: miejską, w której źródłem zakażenia jest człowiek chory i leśną, w której źródłem zakażenia przeważnie jest zakażone zwierzę.

Zakażenie:
Etiologia wirusowa, choroba przenoszona jest przez gryzonie i małpy za pośrednictwem niektórych gatunków komara Aedes aegypti w strefie tropikalnej. Okres inkubacji wynosi kilka dni.

Objawy:
Skutkiem zakażenia jest ciężkie uszkodzenie narządów, a w szczególności wątroby (objawiające się żółtaczką) oraz naczyń włosowatych (prowadzące do skazy krwotocznej).

Zapobieganie:
Szczepionkę przyjmuje się co 10 lat, pełną ochronę zyskuje się już po 10 dniach. Fakt zaszczepienia jest wpisywany do międzynarodowego certyfikatu szczepień i tylko taki certyfikat jest honorowany przy wjeździe na teren państw, w których istnieje możliwość zakażenia żółtą gorączką.

Leczenie:
Leczenie w szpitalach zakaźnych (w izolatkach), profalaktycznie wykonuje się szczepienia osób wyjeżdżających na tereny występowania choroby.

Występowanie:
Żółta febra występuje endemicznie na terenach Ameryki Południowej i Środkowej, Afryki Równikowej i Zachodniej. Nie stwierdzono zachorowań na żółtą gorączkę w Azji.

Kwashiorkor

Kwashiorkor jest ciężką postacią złego stanu odżywienia, występującą głównie u dzieci w wieku 1-4 lat. Choroba spowodowana jest przez znaczny niedobór w pożywieniu białka przy równoczesnej czasem nawet znacznej, podaży kalorii pod postacią węglowodanów.

Rozpoznanie
Przypadki rozpoznane wcześnie i leczone właściwie dają dobre rokowanie. Kwashiorkor jest jednak często chorobą o niepomyślnym przebiegu (do 50% śmiertelnosci), wiele dzieci ginie wkrótce po przyjęciu do szpiatala, nierzadko zdarzają się nawroty. Rokowanie pogarsza współistniejące zapalenie odskrzelowe płuc, zimnica, znaczne zarobaczenie itp.

Zapobieganie
Zapobieganie polega na odpowiedniej podaźy białka zwierzęcego i roślinnego. Należy zwalczać istniejące okresy półgłodowe, organizować prawidłowe odżywianie małych dzieci, szerzyć oświatę sanitarną, uświadamiać o zgubnych błędach popełnianych w tradycyjnym odżywianiu.

Leczenie
Postępowanie lecznicze składa sie z trzech części: poprawy zaburzeń wodno-elektrolitowych, leczenia dietą, zwalczania zakażeń.
W celu wyrównania niedoborów elektrolitów podaje się doustnie płyn Darrova z 5% glukozą, w ilości 150 ml/kg wagi ciała. Jeśli istnieją wymioty, to płyny należy podać w kroplówce dożylnej (powoli!).

Podstawą leczenia jest postępowanie dietetyczne, a zasadniczym pokarmem zbierane mleko. W pierwszych 2-3 dniach, gdy istnieje brak łaknienia i skłonność do wzdęć, podajemy 1-2 g białka mlecznego na kg wagi ciała (30 g mleka odpowiada 1 g białka). Podaż kalorii zwiększamy stopniowo od 30 do 50 kalorii pierwszego dnia, do około 100 kcal na 6-7 dzień leczenia. Po 7-10 dniach przy powrocie wydzielania enzymów trzustkowych można już zwykle podać dietę mieszaną, łatwostrawną. Źródłami weglowodanów powinny być: glukoza, ryż, banany. Kaloryczność diety mieszanej wynosi około 140 kcal na kg wagi ciała.

Witaminy podaje się, jeżeli istnieją wyraźne objawy niedoboru- np. zmiany w jamie ust utrudniające karmienie, cięższe objawy niedoboru wit. A.

Po 10-14 dniach trzeba zwykle podać żelazo, czasem wit. B12; wcześniejsze podawanie tych czynników wobec niedoboru białkowego uderzałoby niejako w próźnię (w 8 g HB- 7,7 g przypada na globinę).

Częste współistnienie zakażeń zmusza zwykle do podawania antybiotyków; wielokrotnie stwierdzano w przebiegu kwashiorkor asymptomatyczne zapalenie płuc, bez gorączki, i zwiększenia leukocytozy.

Robaczyce należy zwalczać raczej dopiero po opanowaniu ostrego okresu choroby..

Śpiączka afrykańska

Co roku z powodu śpiączki afrykańskiej giną w bólu i cierpieniu tysiące Afrykanów, których nie stać na jedyny skuteczny lek w ostatniej fazie choroby - melarsoprol. Istnieją dwa rodzaje śpiączki afrykańskiej. Oba wywołuje należący do wiciowców pasożyt zwany Trypanosoma brucei. Podgatunek Trypanosoma brucei gambiense szerzy się wzdłuż rzek i jezior afrykańskich, wywołując przewlekłą postać śpiączki, zwaną także odmianą zachodnią. Terenem działania bardziej agresywnego "krewniaka" - Trypanosoma brucei rhodesiense- są sawanny i jeziora Afryki wschodniej oraz południowej (odmiana wschodnia śpiączki). Charakterystyczną cechą tych dwóch podgatunków jest duża zmienność antygenowa. Pod tą nazwą kryje się dosyć perfidny mechanizm, za pomocą którego pasożyt "ucieka" przed atakiem naszej wewnętrznej "policji" - układu immunologicznego. Wiciowiec po prostu zmienia swoją "skórę". Przeciwciała, które wytwarzamy, działają tylko na specyficzny rodzaj antygenu (mówimy, że pasują jak "klucz do zamka"). Tymczasem tutaj ten "zamek" jest co pewien czas inny, a my nie nadążamy z produkcją "kluczy".

Rozpoznanie:

Mimo tego, że objawy w ostatniej fazie są dosyć charakterystyczne, to rozpoznanie każdego stadium śpiączki powinno się potwierdzić badaniami laboratoryjnymi. W tym celu należy wykorzystać wydzielinę z szankra, ewentualnie poprzez nakłucie trzeba pobrać szpik kostny lub materiał z powiększonych węzłów chłonnych. W późnej fazie jest nieodzowne zbadanie płynu mózgowo-rdzeniowego. Uzyskany materiał ocenia się pod mikroskopem, szukając poruszających się wiciowców, a później utrwala się go i barwi. Czasami próbuje się przenieść chorobę (w celach diagnostycznych) na myszy lub szczury. W warunkach afrykańskich staje się konieczne wynalezienie i zastosowanie prostszych i tańszych metod, za pomocą których wykrywa się drobną część pasożyta (jego antygeny).

Leczenie:

Terapia jest niełatwa, a leki drogie i trudno dostępne dla biednych mieszkańców Afryki. W fazie parazytemii stosujemy suraminę lub eflornitynę, a w drugiej kolejności pentamidynę. Lekiem stosowanym w późnej, neurologicznej fazie choroby jest głównie melarsoprol, wynaleziony w latach 20. naszego wieku, którego podstawowym składnikiem jest trujący arsen. Z tego powodu jego produkcja wzbudza protesty ekologów w Niemczech i we Francji, gdzie są zlokalizowane zakłady farmaceutyczne produkujące ten środek. Na dodatek produkcja jest bardzo kosztowna, co odbija się na jego cenie. Państwa afrykańskie są w większości zbyt biedne, aby pozwolić sobie na jego masowe sprowadzanie. Spotykają się z obojętnością organizacji międzynarodowych i państw Zachodu, które nie są skłonne do finansowania metod walki z chorobą nie występującą wśród ich mieszkańców. Brak pomocy krajom afrykańskim to bardzo krótkowzroczna polityka. Historia epidemii wielokrotnie pokazała, że choroba, pierwotnie ograniczona do Afryki czy Azji, rozprzestrzeniała się na cały świat. Niedawny przykład AIDS świadczy o tym dobitnie. Tym bardziej że np. w Kongu śpiączka afrykańska jest przyczyną większej liczby zgonów niż zakażenie wirusem HIV.

Zapobieganie:

O tym, że śpiączka afrykańska nie jest tylko chorobą Afrykanów, świadczy coraz większa liczba turystów, którzy wracają do swoich krajów zarażeni wiciowcem. Dodajmy, że odmiana wschodnia występuje w takich krajach jak Uganda, Kenia, Tanzania, Malawi, Etiopia, Zimbabwe i Botswana. Niektóre z tych państw są modne również wśród polskich turystów. Odmianą zachodnią (o bardziej przewlekłym przebiegu) można zarazić się głównie w krajach położonych nad Zatoką Gwinejską. Dla ścisłości dodajmy jeszcze, że według WHO (Światowej Organizacji Zdrowia) do państw o najwyższej częstości występowania śpiączki afrykańskiej należą: Angola, Kongo, Uganda i Sudan. Niestety nie istnieje żadna szczepionka ani skuteczny w profilaktyce tej choroby lek, który moglibyśmy przyjmować w trakcie pobytu w "podejrzanych" rejonach. Co więc pozostaje? Według WHO należy nosić chroniące przez ukłuciami muchy tse-tse ubranie z długimi rękawami i nogawkami, do tego zrobione z grubego materiału (mucha przebije cienką tkaninę) i zabarwione na kolor oliwkowy (bardzo jasne lub bardzo ciemne kolory przyciągają muchy). Należy również stosować środki odstraszające owady (repelenty) i używać moskitier. Nie zaleca się jazdy odkrytymi samochodami typu jeep lub pickup.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Artur dnia Pią 19:21, 07 Maj 2010, w całości zmieniany 2 razy

Ojej... o___O Jak dobrze, że to nie mój referat i nie ja muszę to wszystko czytać Artur xD

Ewa: sprawdź te biblioteki, bo jeszcze będziesz zaskoczona Wink

Post został pochwalony 0 razy